110 - İstanbul

Gözümden uyku akar
Ama penceremin dışında uyumayan bir hayat var
Kulağıma fısıldar
Baştan çıkarır
Ruhumu soyar
Tüm o ışıklar beni bekler
Biliyorum benim kadar o da beni ister

Seni ister
Beni ister
Ruhunu ister İstanbul

Renkli ışıklar gözümü boyar
Yavaş yavaş eksiler insan
Ama yapamam
Kaçamam
Bir kere girdin vücuduma
Atamam