Ahvâli Efgan - Gurbet

Bölüm1:
Fani şu dünyada ölümü tattım
Geçen zaman umutlarımı gözyaşıma kattı
Tonla hayalimiz vardı, hepsine geç kaldım
Beni terkedip gittin ya burada akşam olmaz artık

Beni gözlerinden silmişsin gözyaşın gibi
Sanki tüm çiçekler, kokunu koklamış gibi
Ayaklarımdan asılmışım bi gece suçlu zannelip
Bu kalabalıkta bırakmışsın terkedip beni

Çıktığımda sokağa neden sen sanıyorum herkesi?
Aklımda yüzhatların yankılanıyo seslerin
Yağmur yağdığında canımı yolda bulduğumda,
Güzümü yumduğumda hatırlıyorum hep seni

Bi zamanlar kaybederdim umutlarıma ışık oldun
İçimden haykırıyor hep dışımdan susuyordum
Yün kazaklarım gibi sımsıkı sarıyordun
Bi zamanlar banada öyle güzel bakıyordun

Nakarat:
Ama gözlerinin öncesi var sonra yok
Bu yalnızlığın senden başka kimsesi yok
Loş ışıklar içindeyim, uzaklarda bitmedi yol
Uzaklarda mutluluk şu hasretin hiç çaresi yok
Bu gurbetten kurtulmam lazım gel
Seninde duyguların bi mahzende tutsakken
Huşu içinde ölmem gerek, geçmişe muhtaçken
Unutmak ne mümkün her anımda seni solurken

Bölüm2:
Bağımsız her şiirin devrimisin,
Noktalarıma virgül cümlelerime renk gibisin
Ne kadar denesemde koruyamadım sevgimizi
Ölüm kadar acı biriyim hayat kadar dengesizim

Yüzüme gülümsemen sepya bir bahardı
Bi sobada yak geçmişi, karala ahını
Saçtelimden ayaklarıma kadar sana bulandım
Sevgini haketmedim gün geçtikçe anladım vefasını

Güç bela ayaktayım hudutlarına devrilirim
Yok olmam asla ama yavaş yavaş eksilirim
İkliminde yaşamak ağır, unutamadım geçmişimi
Nasıl böyle değişebildin seviyordun sözde beni?

Hayatla başa çıkarsında sonunda yenilirsin
Bi çöl ufuğunda kaybolmuş hislerime nem gibisin
Tozlanan hasretimi hasretinle silmelisin
Artık ağır geliyo gönül evimden gitmelisin