Ankaralı Namık - Kafam Almıyor Vedanı

Bu şehrin sessizliği,
Kulağımı tırmalıyor.
Duygularım beynime,
Ağır sorular soruyor.
Aza koydu almadı,
Çoğa koydum dolmuyor,
Bilmem neden nasıl bitti,
İnan hiç kafam almıyor.

Kafam almıyor vedanı,
Unutamadım sevdanı,
Kır kalemi,ver idamı,
Yaşamak bana uymuyor.

Baktım da pencereden,güneş doğmadı bu sabah,
Bekledim aaatlerce,sabah olmadı sabah.
Anladım ki sensizken dünyada ne varsa bana hep yasak hep günah.
Saçlarını özledim dalga dalga,
Şiir yazdım sana dün gece.
Gözlerimden akan yaşla cenazemi yıkasınlar.
Yanaklarında ki gamzelere ölümü gömsünler.
Dalgalanan saçlarınla mezarımı örtsünler.
Ama yeter ki senin uğruna,senin öldüğümü bilsinler.

Elvedayı bile bana,
Çok gördün ya helal olsun,
Senin de bahçende güller,
Her gün birer birer solsun.
Bu sevdanın hesabını, Gelsin Azrail'in sorsun,
Sana bir çift sözüm varda,
Bırak oda bende kalsın.

Kafam almıyor vedanı,
Unutamadım sevdanı,
Kır kalemi,ver idamı,
Yaşamak bana uymuyor.

Dep altımdaki sandalyeye de,
Tak boynuma yağlı urganıda,
Beni öldür öyle git demiştim sana.
Acımadın ki bana,
Allah bile acırmış yanan kuluna.
Elvedayı bile çok gördün ya bana,
Kafam almıyor vedanı,
Unutamadım sevdanı,
Kır kalemi,ver idamı,
Yaşamak,yaşamak bana uymuyor.

Kafam almıyor vedanı,
Unutamadım sevdanı,
Kır kalemi,ver idamı,
Yaşamak bana uymuyor.

Kafam almıyor vedanı,
Unutamadım sevdanı,
Kır kalemi,ver idamı,
Sensiz yaşamak bana uymuyor.