Araf Yaren - Dante'nin Cehennemi

Elimde beyaz bayrak yürüyorum, kör şafak,
Dilim taziye, cebimde kelime maziye,
Karanlık bulutların gözyaşından aktım ben,
Yitik umutların balkonundan sarktım ben,
Körtopal yorumlarında gölgesinde kaldım hep,
Mühürlü bir yürekte açan tek çiçek,
Haydi sende çek bi fırt bi melodiyi,
Artık körebeyi oynamaktan bıkmadın mı yarenim?
Doğum bi başlangıç mı acaba ya da ölüm bi son?
İnsan hep güler mi acaba, keder mahzeninde don,
İçime son noktayı bıraktığın o deniz kenarında bitti hayatım,
Bu değil mutlu son,
Belki on , belki yüzlerce kez gururumla savaştım,
Parmaklıklara yanaştım,
Kaleme sataştım ve kanını döktüm, ağladım,
O satırlarda koştururken tökezledim bağırdım.
Sakinleştim kimi zaman,
Gel zaman git zaman biçok şey değişti takdir edersinki senden kalan,
Ben hırpalanmadan devam etmek adına verdiğim mücadelemde
üzgünüm ki kırdığım bi kalp var,
Bir yudum su hasretiyle içime çektiğim bu meltemin günahı boynuma,
Affet Allahım,
Sanki yaralarım birer birer deşiliyor her satırda, kalmadı dermanım.
Bu evrenin içinde ufacık bi noktayım, İnsanları tanıdıkça büyük şoktayım,
Hergün, Allahın her günü sokaktayım,
Bu kalabalığın içinde binlerce kişilik tanıdım,
Ah istanbul istanbul olalı hiç görmedi böyle curcuna,
Ben ortasında kalmışım,
Ne kadar sevsemde seni şehr-i şahane,
Kimi zaman içinde çok bunalmışım,
Anne ağlama, geçer elbet bu hallerim,
Yaramı dağlama, birde sana mı üzüleyim,
Kuş olup süzüleyim desem semalarında kırarlar bu kanatlarımı biliyorum,
Ne yazık böyleyim,
Gerçek dostum dediğim arkadan konuştu maalesef,
İçimde kırgınlığı, çekip gitmem sadece,
Baktım ki saatime yirmiikiye ramak var,
Şu kalbim çoraklaştı gerçeğe susamaktan,
Orwell'ın 84′te bahsettiğini yaşıyorum,
Dante'nin Cehenneminde yanıyorum,
Gözümü açıyorum ki odamdayım rüyada,
Yinede kaçıyorum korkuyorum dünyadan,
Bi ışık semadan iner ve sarar heryeri,
Bu benim zelzelem yıkıyorum bendimi,
Kaybettim kendimi, unutmuşum evveli,
Yeni bi sayfa açtım yazıyorum hayat hikayemi…!