Arsız Bela - Kafam Mülteci

yağmur yağıyor ve ben yazıyorum
buğulu camlarda adını arıyorum
tıpkı uzaklastığın gün gibi
kapı açık ve ben seni bekliyorum
adı açık bu sevda deli gönlüm
rüzgar esiyordu kendime sövdüm
kan kustum zıvana elde dostum
çeek bi duman yolu buldum

dinle bak eskiden bi söz sana
ölürüm ben sevdan olmazsa
yaşıyorsun sen hep ayaktasın
prangalar var bedenim yansıın
çığ gibi koptun beni parçaladın
bedenimi yaktın atese attın
lan insafsız hiçmi acımadın
hiçmi üzülmedin söyle be kadın

vurgun yemisim kafam mülteci
dısarda üşüyen bir çocuk gibi
yetim bıraktın sen hayalleri
şarkılar ağlıyo gittin gideli
canım babam nede güzel söylemis
inanma kimseye 'hayat bitmemis!!
dorukların da ölüm dile gelmis
caddeler ıssız kefen biçilmis
ben hala park bahçelerin de
sallanan bir çocuktum oysa
suan o günleri ben çok arıyorum
vay be gençliğim bi sana yanıyorum
hayatım vardı tecavüz ettin
simdi çırılçıplak senin eserin
eskisi gibi oyun oynayamıyorum
idam masasın da sallanıyorum

kasvetli bu gece hiç geçmeyecek
kalbim çarpıyo ama yetmeyecek
unutmak için çeksem de yetmiyo
her duman da beynime sen girecek
anlamıyorsun anlayamazsın
anlattıklarım dön diye değil
sen beni kendine bağladın ya hani
ölüm bile gelse dert bitmeyecek..

simdi dostlarım diyo saçmaladın
hayır birader sen anlamadın
ben yaşadım yıktım bu gururu
keşmekeş dolastım ben bu yolu
harabe askın bu son umudu
zaman tükendi hayat mahkumu
kelepçeli eller mosmor oldu
vurun tekmeyi lan çok geç oldu..