Arsız Bela - Sene Doksan İki

Ağlar bana ağlar bana
Sevdim diyen düşman bana
Bilmem kimler ağlar bana

Hasret bana gurbet bana
Ne söylesem olmaz sana
Kader küsmüş gülmez bana

Gecenin bir yarısı sene doksan iki
Çileymiş yaşarken ölenlerin gerçek ismi
Doğmadan kader yazılır ölmeden can eksilir
Kim isterdi sorsalar bilir mi acıya gülmeyi
Çeker miydi bunca derdi sorsalardı sahi
Kirli sayfalar bizim de beyazlar kimindi ?

Çocuklar gibi mutlu olmak nasıldı çocuklar
Çocukken de mutlu olmayan onlarca çocuk var
Tutup kolundan çekerler garip bi çocuksan
Herkesin yanın da ağlamaksa şimdi çocukça
Sınıf değil sokaklarda öğrenir bu çocuklar
Kandırır hayat inanma sakın dine çocuk bak
Tam demindeyiz buralar yanar şimdi hüsran
Gidenler bi oh çeker benim dilimde isyan
Kimlere aldandık ulan şimdi nasıl sorma
Borcumuz ödenmedi mi bitmedin mi daha rüya
Kalbimiz pazar yeri satıldık 3 kuruşa
Bi sevdamız vardı onu da yalan etti dünya

Dikenli bir bahçe hayat ortasında sen bi gül
Onca sıkıntının için de nefesti lan gülüşün
Biten gençliğim gibi gittin içim de yine hüzün
Ağla gözüm bitmedin mi kaçıncı yaş döktüğün
Sığındım kadehlere yüzüm de sahte gülüşler
Uzandım bi kaldırıma uyandırın bitince …

Ağlar bana ağlar bana
Sevdim diyen düşman bana
Bilmem kimler ağlar bana

Hasret bana gurbet bana
Ne söylesem olmaz sana
Kader küsmüş gülmez bana