Cömert - Düet (Verse)

Kimseyi sevemezsin,
Tek gerçeğine bile yalan bakıyor resmin,
Seni kimse sevemez ki,
Çünkü aşklar eskisinden de eski.

Sen sözlerimin büyüsü,gözlerimin tüyüsün,
İzin verde ellerim ellerinle büyüsün,
Gurur yapmaz hiçbir zaman kalemim,
Senin yokluğuna karşı hâlim kelimeler sürüsü.

Varlığıma izin verde yürüsün,
Aşk insanın şekli ayrılıksa pürüzü,
Bizi yanlızca mutluluk tamamlamaz,
Benim başka hayatım yok ki büyüsün.

Ben sözlerimin müdürü,nasılsın yavrum?
Sen gözyaşlarımın yasağı,bi nevi havlum,
Durup düşündükçe siliyorum seni,
Fakat yokluğunu karaladıkça geri geliyor arzum.

Beni sevmeseydin bırakıp giderdim,
Kalbim aşk zamanını ışığınla giderdi,
Işığınla biterdi benim olmayışın,
Onun benim olmayışı tüm hayatımı silerdi.
Giderdim,giderdim de yoksun ilerde,
Seni bırakıp gitmek yakışmaz hiç bizim gibilere,
Her seven saklar aşk çöpüne attıklarını,
Sen hep kalbimde genişliyorsun aşkı gere gere.

Seni seven bir adamım,uyuma karşımda,
Yapayalnız bıraktın ve sapa sardım burda,
Sessizliğin şarkılarımın uykularıdır,
Ben sensizliği çok denedim ama uygulayamadım.

Gözlerini kapatıp,dizlerini çekiyorsun,
Seni uykularından bile çok seviyorum,
Ben deliriyorum sana,beni altatıcı sanma,
Sana olan bu sevgim aşk piyasasını sallar!

Sana bu öldüğüm vakitlerin bir armağanı,
Seni öptüğümden beri dudaklarına harmanım,
Olmayışın,seni sevmemin bir intiharı,
Şu kalbinden bi parça versene be pinti hanım.

Kalk yerimize geçelim seni uyandırıp,
Gözlerin sulardaki yeşil yosunu andırır,
Aşk bizi kandırıpta nerelere getirmiş,
Eğer elimi bırakırsan korkularım kabarır.