Emre Özdemir - Bir Mektup Yazıyorum Kendime

Bir mektup yazıyorum kendime,
Senden hediye.
Bir hayal kuruyorum,
Senin yerine.

Susuyorum geceye aldanıp. Karşılıksız ve sessiz
Uçurum oluyor sözlerim, konuşamıyorum
Ağzımı her açtığımda adını sayıklıyor dilim, habersiz
Ve yine susuyorum, korkuyorum seni paylaşmaktan…

Kalabalığın arasından aradığım bir çift göz,
Bulunca düşüyor bakışlarım,
Amansızca yakalanmış suçlu bir çocuk gibi.
Senden düşüyorum.

Bir mektup yazıyorum kendime,
İçinde sanan dair yaşamak istediklerim.
Bir mektup yazıyorum kendime,
Yine sana ait, tek seninle.

Alnına değiyor nisan yağmurlarının esintisi
Sözler kifayetsiz, çaresiz… Cümle kurdurmuyor bana kelimeler sensiz.

Bir selam gönderiyorum kendime
Senden gelmiş diye.
Bir seni yazıyorum kağıdın üstüne,
Cümleler seninle anlam bulsun diye.

Duyuyorum içimdeki seni, özlüyorum
Muhtaç kalmış, ıslanmış bir şiir gibi buluyorum seni.
Okunacak sözler yanıyor gözlerimde.
Sen doğuyorsun bakışlarıma,
Gün bugün diyorum adını yazıyorum her durağa,
Seni paylaşıyorum kendimle.
Yine çaresiz, yine umutsuz bir veda giriyor araya
Bütün sonlarıma merhaba diyorum,
Hayatım tekrar bitene kadar.

Yine bir mektup yazıyorum kendime,
Senden hediye.
Bir mektup yazıyorum kendime,
İçinde senin kokun yok diye