Emre Özdemir - Bu Kentte Her Gönül Bir Bayramdır

Serçedeki kadar cesaret yoktu bende.
Hiçbir zaman daldan dala geçecek kadar dermanımda olmadı zaten.
Söğütler arasında karanfil kokusu duymaya fırsatım kalmadı,
Bülbüle çok özendim ama gül bana gönlünü açmadı.

Ezilmiş begonyalarım vardı benim,
Ve yırtılmış bir uçurtma.
Gönlümüzü bağlamıştık ucuna,
Her defasında gökyüzünden seyre dalardı,
Her defasında tek başına.

Stabilize yollarımız vardı,
Yıkılan umutlara rağmen gökyüzüne bakan gözler.
İhanet kokardı her yanımız ve sırtımızda hep bir bıçak,
Yinede unutulmazdı unutan, gözler çakmak çakmak.
Yırtılan mektuplar,şiirden dönen kalemler
Ve öpülmeyen dudak.
Söylenen,yaşanan,eskitilen her şeye rağmen,
Geride kalan bir fesleğen kokusu ve koca bir yalan.

Durulmuş sokaklarda umut besler tek başına kalanlar,
Yağmur çiseler saçlarına, aldırmazlar. Onca kar yağarken yürekte bir şafak türküsü yakarlar.
Islak sokaklarda devriyeler,balkon kenarlarında yediverenler,
Bu kente hergün bayram gibidir,
Limon kokar titreyen eller.
Ama yinede unutulmaz unutan,
Yumruklanır sokak başındaki evler,
Bu kentte her gönül bayram sevinci yaşar,
Bir tebessüm ve ona inanacak birini arar.

Kış başkadır bu kentte.
Her sokakta birikir damlalar,
Her köşe başında kim olduğu bilinmeyen adamlar.
Evlerin ışıkları erken kapanır,
Kimilerin çatısında tüter dumanı,
Kimilerinin gece yarısı yanar ocağı.
Yinede samimidir insanları,kolay kolay bitmez Aşk'ları.
Derdi çoktur amma çetelesi hiç tutulmadı.
Bu kentin adına dost denir,
Yıkmayan,unutmayan ve bırakmayandır,
O yüzden bu kentte her gönül bir bayramdır.

Emre ÖZDEMİR