Emre Özkan - Vuslat

Ben mi, ben kimim ki?
Vuslat dağının doruklarına varayım.
Ben sana geldikçe sen fazla açtın arayı,
Bulduğumu sandım seni didik didik arayıp…
Günah kulu yaptın beni yıllardır be ayıp!
Kaf dağının zirvesinde saçlarını tarayım,
Sabırsız bi volkan ol ve ben sıkıca sarayım seni…
Eylül akşamlarında küllerini arayım.
Sana bi damla yağmurla varayım!
Nakarat x2:
Ne zaman diner bu yağmurlar? Hemde bu mevsimde…
Yanaklarım sırılsıklam, bana resmini versinler…
Yakarım! Unutmamı sağlar, çığlıklarımı duymaz dağlar…
Akşam güneş batar yine, gökyüzü ağlar…
Adımlarını takip edip durdum.
Beynimi kemirdi hep yokluğunun kurdu…
Akıl kalmadı bende sen, gelsen de görsen
Sersem önüne gururumu, desen bana Sersem! Ben hep yüreğim sende dedim! Bence sendeledim…
Unutursam seni ben belki durum dengelenir!
Kaç senedir çizik attım, takvimler şahit gel!
Aramızdaki yol kadar vaktim yok sahiden…
Ay aldı yerini çünkü güzelliğine yakındı.
Bir tek ona sığındım beni karanlıktan sakındı,
Göz bebeklerim parladıkça uzaklara daldı…
Söyle buluşmamız hangi baharlara kaldı! be Susma!
Bunca sene sustuğuna say artık.
Bu sessizlik boynuma paslı bir hançer dayattı,
Yılmadım… Yılmam ama damarlarım fay hattı,
Ateşlerde yansam ellerinden ölüm hayattır be!
Nakarat x2:
Ne zaman diner bu yağmurlar? Hemde bu mevsimde…
Yanaklarım sırılsıklam, bana resmini versinler…
Yakarım! Unutmamı sağlar, çığlıklarımı duymaz dağlar…
Akşam güneş batar yine, gökyüzü ağlar…