Emre Özkurt - Durmadan

Gece pusuya düşürmüş beni
Ortalık fena halde kararıyor
Gökyüzü kolay seçilmiyor
Öfkeli şimşekler çakıyor
Yağmur felaket şekilde ağlıyor
Durmadan saçlarım ıslanıyor

Pencerelerin hiçbirinde ışık yok
İnsanların çoğu yatmış uyuyor
Sokak lambaları aydınlatmıyor
Bütün şehir bir anda sönüyor
Burada beni kimseler görmüyor
Durmadan gözlerim doluyor

Evime dönme çabasındayım
Bu yalnızlık hiç çekilmiyor
Beni o hain kederler sarıyor
Nefesimden dumanlar çıkıyor
Sigaram da bir türlü yanmıyor
Durmadan bir alev parlıyor

Havada yoğun bir sis var
Gözlerim etrafı seçemiyor
Gittiğim yollar bir yere çıkmıyor
Buradan otobüs de geçmiyor
Bu adam tek başına yürüyor
Durmadan içine dokunuyor

Kimi görse kaçar yüreğim
Bu havalarda taş kesiliyor
İçimdeki yangın bir türlü sönmüyor Beni bu belirsizlikler mahvediyor
Öfke baştan aşağı vücudumu sarıyor
Durmadan zoruma gidiyor

Bu günlerde düşlerim tedirgin
Aklım fikrim sarhoş oluyor
Yapraklar bir bir dökülüyor
Akan sular ayağıma vuruyor
Gözlerim gözlerini arıyor
Durmadan kulaklarım çınlıyor

Gittikçe karanlıklar yırtılıyor
Araba farları üstüme vuruyor
Bir adam bana adres soruyor
Hatırımda bir kaç anı kalıyor
Karşımda bir çift tutkuyla öpüşüyor
Durmadan dudaklarım çatlıyor

Bu aralar herkes bana kırılıyor
Üzerime kirli bulutlar çöküyor
Ruhum ortadan kayboluyor
Buradan çok uzaklarda geziyor
Sanki bir yanıp bir sönüyor
Durmadan ellerim üşüyor

Genç bir devrimci vuruluyor
Vurulup da yerlere düşüyor
Canı cıktı çıkacak yavaştan ölüyor
Ölürken bile doyasıya gülüyor
En azından onu vuranı görüyor
Durmadan solum ağır basıyor