Evren Penez - Kıyamet

Verse 1:
Kim düşürdü aşka bizleri?
Yanan kalbi yaşla gizleriz.
Nedensizce yasta hislerim,
Neden sizce yazmak istedim?

Gönül dargın olur dille kazanana,
Her şey anlık olur insanoğlu seçiyor mu?
Nedir bilir misin bizce yazamamak?
Başka yol mu yok da hep aklımdan geçiyorsun?

Bari beklediğime değsin,
Çünkü beklediğim hedefsin.
Yürüyorum, koşuyorum. Sanma yoruldum.
Beyaz tenin beklediğine değsin.

Belki senle unutkandım.
Kalbim için 'umut”, kandır.
Gözlerimse bulutlandı.
Şimdi geriye 'unut” kaldı…

Ertesinde içtim,
Ağladım, çünkü dünya merkezim değişti.
Adım şimdi her kesimde içli.
Kalbi herkesin geniş mi?

Benim dar ve senden ibaret,
Durmadan da yazıyorum bu derde hitaben.
Alınma, darılma, kokun geçer yanımdan.
Tarih oldu serde kitabe.

Keşke zaman dursa…
Unutmaya da 'başka zaman” bulsam.
Dahi olmak istemem ki dursan,
Benim ruhum gidene bedene tutsak.

Yollarında buz var,
Heveslerim paramparça, delik deşik kursak.
Keşke saati kavuşmamıza kursak.
Sen; sen ol, da seven kalbi kutsa


Verse 2:
Boşuna mıydı bütün çabam?
Dolan tablalarda tütün cayar.
Yakışmıyor küfür bana.
Anlamadım nasıl kıydın bütün cana?

Bu şarkılar derdim için,
Terziler; üstümüzde derdi biçin.
'Yok artık ki” derdim içip.
Benim ol, kaybedilen kendim için.

Her nasılsa hidayetle bekledim.
Çevresinde vilayet şebekleri.
Çıktı himayemden ekseni.
Nasıl terkediş bu, cinayet de yetmedi.

Şimdilerde ölü bi' ben.
Her geçen gün aşkla yanıp közü biten.
Görmeden de yönü bilen.
Yaz bunu, iyi gelense kötü gider.

Her şey olacaksa, yandık!
Her şey öleceğine vardı.
Günümü göreceğime kaldım,
'Her şey” olacaksan, yardım!

Her işte bir hayır varsa 'evet” nerde?
Hayır saklı evetlerde.
Bekledik bu demetlerle,
Seviyoruz ya evet, nerde?

Yerim şimdi yıkık dökük bir mekân,
Sol yanımda edilmemiş bir veda…
Gitme kal, veya git ve kal.
Bırak bu ayakları; gitme, kal.

Eksik olma bende yoksa çok artı,
Nasıl sevgi 'harbiden de yok artık!”
Yokluğunda kendime bir yol aldım,
Gidiyorum; içimden bi' kıyametle koparsın…