Faik Mançi - Rüzgarın Sesi

İstanbul u anlatırken tek bi lodos sırtımda
Kalem kağıtla dans ederken gözlerim rıhtımda
Unutma tek bi rüzgar savursa bile her şeyi
İçimdeki gerçekler savrulurdu kumlara
Rüzgarın sesiyle uyuklar bugün kulaklarım
Dün gece ilk defa rüyalarımda ağladım
Engel oldu zaman bana aylarca yazmadım
Ve lakin hiç bi zaman ben varsayımlar olmadım
Banktayım ayaktayım duraktayım ve yalnızım
Gözlerinin kahvesi şu İstanbul'un aynası
Gel artık fani hayat boğdu beni sen gideli
Kubbelerden görünmüyor şu kalbimin yanması
Atmasın bugünde kalbim görmesin bu gözlerim
Rüzgarınsa eşlik eder ben bugünde ölmedim
Martıların sessizliği gökyüzünün mavisiyken
Çatlamış dudaklarımda saklı kaldı izleri Martılar bugün yine gökyüzünde dans ederken
Fani hayat boğdu artık özleminse darp ederken
Gel artık son olsun bu hiç bitmeyen bu özlemim
Yalnızım bugün yine ellerimde defterim
Sayfalarca yazdım seni gözyaşımla boğdum artık
Kin ve nefret doldu her şey hayatımsa bir bataklık
Resimlerini yırtıp attım sanma sakın ben bugünde
Özleminle yanan kalbi söküp attım tek seferde
Tertemiz bir mendille ek seferler yap bu kalbe
İçimde kalan tek şey yırtılmış siyah bi perde
Elimi kolumu bağlayan gülüşlerin ve birde sen
Dramatik bi filmdeyim gibi ağlatıpsa kaçan sen
Nerdesin sen şimdi söyle kabus oldu hayalin
İçimdeki yokluğun bu beni seninle alan kim
Şimdi iyi dinle bu son satır seninle
Gülmeni çok isteyen bir adam vardı seninle