Gabriel Sb - Gökyüzü

VERSE 1

Soğuksun be İstanbul yari aldığından beri
Kapanında sakla beni ama onu kurtar hemi
Kurtlarla kapladığın etrafında yok huzur
Senin sevdiğin bu bende tonla birikmiş kusur

Uğraşma değişmez benliğimde hasarım
Sen gitmenin peşindeyken aynı yerde kalandım ben
Sonunda eriyordum gözlerinin önünde
Farketmiyor yaptığın bu denk geliyor ölümle

Nasılsın bugünlerde unuttum mu bi ben vardım
Ellerinden aktığım ve asfaltına çakıldığım
Üstümden geçtiğin o yürek benim unuttun mu
Büyüttüğün çocuk şimdi başka kolda huzur buldu

Müebbetle girdim kalbe kefaleti ödemişsin
Cennetten kovulmak gibi kalbimden git deyişin
Bir ömürdü işleyişi en derinden en derine
Okyanusta son çırpınış qabrinin ki öyle işte

VERSE 2

Ben ölümle kadehleri tokuşturdum bu akşam
Son yudumda yolladım el açıpta o arşa
Karşımda bembeyaz bir rüya gibi yüzün vardı
Meleklerimin son kıyağı aha şimdi o da kaçtı

Dokundu sözlerim kalbinde ki bir meleğe
Oda mutsuz halimizden istiyor ki gör bi kere
Gel bi kere eskisini aratmaz bu sevgilin
Tutuklanmış bileklerin şu halimi görme diye

Sana yazıldı sözlerim yalan varsa yüzüm düşsün
Samimiyete inanmassan kan kaplasın gözyüzünü
Rüyadan doğma evde her dakika üzüldüm
Derdimi dinleyen o dostlarımı düşündüm

Uyandım özgürlüğe deparlanıp koştum
Gerçekleri görmek bugün nedense çok hoştu
Azraili yakalayıp yokuşta konuştum
Değer biçtim hayatıma ederi üç kuruşluk