Harsel - Yüce Kays

Bölüm 1 :



Bak yine geldim,

Gözlerinde geldi virgüllerin arkasına.

Yaşlar düşerken sende düştün

Bu kapkara satırlar arasına.



Hep suskun lakin hep bozgun

Göz yaşlarım hep bana damlıyor.

Susan kazanmaz bu dünyada

Güneş doğdukça yakıp eritiyor.



Ve sen hep uykusuzluk gibisin Yüce Kays



Güneşin ekmeğinden çalmış saçların

Onlar örtmesin ağladıklarımı.

Ama görmesin kimselerde

Beni yasa boğar tek bir harfin hatırası.



Dehan eğlenirken hüznü öğretmek,

Güldürürken düşündürmek ne ?

Bende bekliyorum ama

Karaya varmıyor bu karanlıkta hiç kimseler.



Ve sen hep uykusuzluk gibisin...



Nakarat :



Anne baktım ardıma kanmadım,

Kalanlar hep yaşlanmış.

Ve de gözlere böyle perdelerde

İnce düşler gibi inmiş yaşananlar.



Ne mühimdir sence anne ?

Neyi anlatmak anne ?

Neyi anlamak anne ?

Ölüm bile bilmez beni böylesine.


Bölüm 2 :



Yanına geliyorum mavi göğe

Peki karanlıkta neden böyle ?

Hep tek başınalık diyalogları

İçin ve kendi kendine konuşması.



Ben seni niye anlayamadığımı anlayamıyorum

Susuyorum anca.

Hiç birşeyimden haberim yok

Ha bir de bu dumanlar, çok fazla.



Ve sen hep uykusuzluk gibisin Yüce Kays



Her gün her gün bu defteri açmak

Dumandan görünmeyen yalnız çakmak.

Her gün her gün bu deftere saymak

Bulutlardan görünmeyen yalnız ay.



Hep yalnız hep yalınız

Candan çekiyor hatıralarımız.

O koca binayı üstüme yıksınlar

Bunu anlatmak ondan farksız.



Ve sen hep uykusuzluk gibisin...



Nakarat :



Anne baktım ardıma kanmadım,

Kalanlar hep yaşlanmış.

Ve de gözlere böyle perdelerde

İnce düşler gibi inmiş yaşananlar.



Ne mühimdir sence anne ?

Neyi anlatmak anne ?

Neyi anlamak anne ?

Ölüm bile bilmez beni böylesine.