Impala - Emek

VERSE 1:

Efil efil esiyor içimde rüzgarlar

Ne yapsam da dinmiyor bi fırtınadan hallice
Her şeyi bi çırpıda unutuyor insanlar

Buna direnmekse asla olmuyor ki dahice

Her cezayı cektim sanıp sıfırdan başladım ben
Meğer başlayan şey bi felaketmiş aslında
Bi motorun üstünde özgürlüğü tadarken

Korkmuyorum yazıyordu plastik kaskımda
Kurtulmanın yolu yokmuş burda hatalardan
Ne hak ettiyse insan onu mu yaşar hayatta?

Göğüs kafesinde kalan bi dünyanın ağırlığıyla yürümek

Kocaman bi safsata
Yazın kışın farketmiyor hep soğuktur otogarlar
Kimse demedi çekip beni de gel birazcık soluklan

Seslenişler çaresiz, bekleyişler korkudan

Hep yürüdüm ben ve inan hiç bir yere varmadan

NAKARAT:

Emek verip diren

Buna kilitlenip sinirlen

Beni benden iyi bilen yok

Hayalim sigaramın dumanına siner

Ama içine çeken yok
VERSE 2:

Bi yarım gülümseme sesinde hasret

Beni ben bilirim boşver bana senden bahset

Yarınlar gelir elbet güven bana sabret

Göğsünde avut beni gerekirse kaybet

Ama yok bir rüyayı yarıda bırakıp uyan

Sanki dağlar omzundaymış gibi dik dur biraz dayan

Her vedaya alışkınız da

Tek kalınca çıktı foyam ortaya

Hiç de değilmiş be kolay he?

Acıların ederi ne çok koştum bırakın be kederimle beni

Üzülürüm kaderime ama hazırım ben ödemeye bedelini bunun

Dalarım en derinine sana yüzerim ve sormam hiç sebebi ne sonum

Yakındır ellerine sen seversin yaklaşıp da ses telime dokun

NAKARAT:

Emek verip diren

Buna kilitlenip sinirlen

Beni benden iyi bilen yok

Hayalim sigaramın dumanına siner

Ama içine çeken yok