Kanser - Bu Benim Hayatım

Aşk bu kalbin içinden çekip giderken amansız
Sevgi çıktı kalpten, yerini nikotin aldı zamansız
Sevmiştim yalansız, karanlıklarla karıştım
Dönmüştü şansım ve de güneş sönmüştü apansız

En çok destek ihtiyâcı duyduğumda hâneden
Soğuk yüzlerle karşılaştım; buydu beni kahreden
Zerre canımı yakmazdı kurşun gelseydi kahpeden
Acı olan bi' dost eliyle kavuşmaktı rahmete

Saatler dilsiz; akrep yelkovanla darılmış
Yalnızlık zamanı hüzün kederlerle barışmış
Herkese yabancılaştım, sigarayla tanıştım
Menfaat bitince bütün suratlar bir karışmış

Her bilek zayıf biraz ve her dilekse farâzi
Umut dediğin ekmeğimdir, nefes kadar hayâti
Siz yıktıkça daha bi güçle tekrar kurulur hayâlim
Ben öldüm ve terk edildi bu kanlı suç mahâlli

İlhâmı satsalar parayla sayfa boş kalırdı
Ve herkes derdi bana "ucuz bulup da toplamışsın"
Geriye dönüp bakıyorum da anlamaz ki kimse
Ya onlar hiç büyümemiş ya ben hiç çocuk olmamışım

Keşke "dost kazığı" denen şeyi bir oyun bileydim
İhaneti görmezden önce ben defolup gideydim
Bu gönülsüz bedduanın intikamı kimeydi?
Arkadaşım, affet amma "dost" denen bi piçeydi

İç içeydi herkes, çünkü çıkarlarına uyardım
İyi günümde hep katıksız iltifatlar duyardım
Kötü görünce kızmaksızın hep dostane uyardım
Kötü günümde hepsi gitti, oldu herkes duyarsız

Bilmiyorum, zayıf mıydı dostluklar kadifeden??
Dostum sırrı saklayan değil de sanki açık eden
Güvensizlik en derin yaraydı kanımı salıveren
Canım yanarak öğrendim ki dostluk demek acı demek

Kafam dumanlı, dertler aramı açtı okulla
Önceden severdim, şimdi yanına bile sokulmam
Bugün gözümde büyüyor dün koşup çıktığım yokuşlar
Yalanlarınız elli dilde yazsanız da okunmaz
Çocuklar oyun çağında yataklarda terlesin
Edep, hayâ yitip gitmiş; ey şeref, sen nerdesin??
O yollarda yolcu olmuş herkes, bi tek ben değil
Gözlerim yalan diyor olsun be canım; sen de mi!!

Gözlerimde açık musluk, akanlarsa çabalarım
Başaramamak örselese de umarsızca çabaladım
Yeni bi sayfa açamadıkça eskilerime karaladım
Hızımı aldım, dediğim anda hayat yine de yakaladı

Kalamadım temiz, kanımla birleşirken hastalık
Faranjitten eskiyen tüm hücrelerle yastayım
Yaşama hazzım tükensin, hadi tedavi başlasın
Uykularım kafayı yesin, rüyalarım yavşasın

Yaşananlar ağır geldi, beni şehirden soğuttu
İstanbul bir ana misali her gün dertler doğurdu
Acı gelen her anı mecbur bir sabırla doğurdum
Gerçekler edepsiz, ben "giyin" dedikçe soyundu

Kalp atıp kanım damarda devir daim eylesin
Her nefes diretsin yaşam denen gafil eylemi
Belasıydım herkesin ki bıraktılar terk edip
Yalnızlığım sonsuz olsun; durma canım, sen de git

Tek kazancı günahlardı şeytanla ittifâkın
Satırlarım yalan değil, cürümlerimin itirâfı
İnsanlar ayıramazlar kim masum, kim silahlı??
Beden de bir gün verecek elbet bu hayattan istifâyı

Yılgın bir halde köşeme çekilip gitmek istiyom
Meleklerim de Tanrıma günahımı edecek ispiyon
Ruhu olmayan beden misâli tattım aşkı ben
Adını yazıcam kanıma lâkin cismi var da ismi yok

Gözümün içine bak, gördüğün pişmanlık olmalı
Çünkü bazen öfkem bütün fikirlerimi topladı
Bazı sabahlar uyandığımda yüzümü yoklarım
Ve bazen uyanmak istemem zamanı yok sayıp

Popüler olmak için tekeli arşınlarken veletler
Anne babası moderniz deyip de asla ses etmez
Merak ediyorum; ya yaşamak ölümden beterse??
İnsanın sevmediği kadar toprak bedeni severse??