Mehmet Toksoy - Gökyüzünün Çocukları

Nakarat (x2)
Hoyrat bir özgürlüğün kayıp mahkumları
Biziz,kinle kirlettiğin gökyüzünün çocukları !
Evin darmadağın, hali hatrı sormamak ve
Her saniye itinayla intiharı yoklamak bu !
Birkaç asırlık bir suskunluğun özlemidir liriklerim
Evet yalan bütün bildiklerin !
Tertemiz bir Anadolu insanıdır kimlikleri
Sakın gizli ağlama, ben öfkemizi sildik derim !

…Sanki mavilerden bir şiirdi söylediğim
Tanrıya kafa tutmuş bir filozof köhneliği !
İsyana sırılsıklam aşık, ancak öyle değil !
Hasımların sarılması, gerçekten özlediğim…
Yaylım ateşindeki cesetler paramparça
Bardak zaten boş, dolu tarafta paran varsa
Sakın sevgilim, bunları yalancı baharlar bak !
Özlemin alfabesi susmak, ama yalanlarla !
Ruhsuz bir metropolde çürür bütün insanlığın
Zihninde kayıp bir kent, bombalanıp dağılmıştır
Yamalı bir pantolon savaşta yanmıştır
Belki Musa, 10 emri bir çocuktan almıştır ! Söyle gözyaşı mı yağmur mu önce toprak olan ?
Akşam ezanıyla zihnindeki hengameyi kusan
Hangi zenginlik ? aç olana biçtiğiniz kural
Bunu açıkla, üç kardeşe bir bisiklet ulan !

Ertelenmiş hayallere cephanemiz tükenmişken
Olsun yine de sen sömürüye diren !
Çünkü bütün olmamışlara bayrak açıp gülen süngü
Gerçekliğin onlar için pembelerden düştü !
Öfke ve sevdayı harmanlamış, bilesin ki
Asla o silahlar belirlemez kısmetini !
Siyah beyaz resimlerle geçmişinin kıs sesini !
Bu yüzden kalem bütün şairlerin kıblesidir !
Boğazımda düğümlenen alçakları
Zihnim korsan bir yürüyüş, ve kara pankartları
Evet, devrime muhtaç ve kime anlatmalı bunu ?
Varoluşun alçakça bir zorbalığıdır şuur
Bir adam düşün, bütün kederiyle dağlar
Yıkılır ve saçma gelir sana öyle laflar
Onkoloji koridorunda sabahlarken ağlar
Aşka vaktimiz vardı ha ? Bana öyle bakma !