Metafor - Napıyım

Verse 1:
Başlamadan bittiler, bir gelip bin gittiler
Zamanı sürgün ettiler be kafamdaki tilkiler
Uçurumdan ittiler, gün doğmuyordu eskiden
Yaşımdan daha belirginmiş alnımdaki çizgiler

Be napıyım söyle, eskidendi eskiler
Avunmakla geçmiyor ki saatler ve nöbetler
Adımlarım sendeler ve hep kendine öğüt ver
Aklı ziyan ettim çünkü kayıpken silüetler

Şimdi zaman tüm hızıyla geçiyorken yanımdan
Adımlarım ağır kaldı yorgunum bu yaşımda
Bu zehri alın kanımdan bu sokakların başında
Bu şehri alın başımdan beni yoruyor bu yaşımda

Hayatı öğrendiğim sokakları anlatıyım
İstiyordum yağmuru penceremden izlemeyi
De yoktu, geceleriyse üstüme yıldız örtmeyi
Bankta uyumak yerine sizin gibi gülmeyi

Nakarat x2:
Söyle şimdi napıyım ben? Söyle şimdi napıyım?
Hayallerim değişti bense aynı yerde aynıyım
Söyle şimdi napıyım ben? Söyle şimdi napıyım?
Kurallar değişmiyor, kaybeden kazanmıyor
Verse 2:
Yorgunum, bu şehir bırakmıyor peşimi
Ben kaçıyorum da koruyor zihnimdeki yerini
Bu doğru kaygı doldu geleceğim bi korkuluk
Hangi zaman hangi şehir hangi mevsim doğrudur

Tek bi çare tek bi çıkış dedim kendi kendime ben
Kaçmalıyım bi yol bulup, belki derdim son bulur
Kaçtım, uzaktayım kurallarımı unuttum
Huduttayım umutlarımla yeşerdim ve vuruldum

Kuşandım prangalar, bitmeyen travmalar
Çocukluğum, gökyüzüm ve yıkılmış tiyatrolar
Sertleşiyor hitaplar, yırtılmış kitaplar,
Gençliğim, geleceğe adımlarım fiyaskolar

İstemezdim susmayı, istiyorken kaygısız konuşmayı
Çocukken istediğim o uçurtmayla uçmayı
Olmadı, çocukluğuma sığamadım
Bunları ben seçmedim ki yaşamak zorundayım.

Nakarat x2:
Söyle şimdi napıyım ben? Söyle şimdi napıyım?
Hayallerim değişti bense aynı yerde aynıyım
Söyle şimdi napıyım ben? Söyle şimdi napıyım?
Kurallar değişmiyor, kaybeden kazanmıyor