Metafor - Yamaç

Verse 1:
Ben bi okyanusun dibi kadar derindim ve
Görmedin ben ölmek için her sabaha dirildim
İrkildim aynı boşlukta kendime direndim
Temiz bi sayfa açmak için daha fazla kirlendim

Kalbinle gölgelediğin her satıra doydum ben
Biraz daha yoksun seni satırlarla boğdum
Kelimeler hafif çünkü kalbim artık soğuk
Vicdanıma perde çektim bugün ölüm kadar soluk

Bi gölge görmedim ki sen sansın gözüm
Yanardım huzur için öfkelerim sönük
Bi darbe daha vursun hafifleşsin yüküm
Nereye bakarsam bakayım yine sırtın bana dönük

Mavinin hangi tonu resmeder ki seni
Sana baktığım o gökyüzü karıncalaştı demin
Düştün o satırlardan aynıydı zemin
Ve şimdi inan artık yok rüyalarda yerin

Nakarat:
Zaman bize bi mezardır uyan
Tamam da bu dünya içinde yalan
Varsa yine uzaklaş amaçtan
Ölüyo rüyalarım iter o yamaçtan uzakta
Verse 2:
Ben artık uzaktayım kalbine sığınmıştım oysa ki
Sıkıştım satırlara tutundum noktaya , sonda ki
Şimdi sakinim bu tavrımdan sakın yüz bulma
Artık benim zaman kavramım yalnızca kumdan

Zamansa geri vermez ektiğini toprak kadar
Gurbette dostun ettiğini etmez akrep olan
Bu sefer zahmet etme ben giderim zorlamadan
Sen beni boşver zaten zamanı durduramam

Her sabah aynı güneşle besledim öfkemi
Nefret değil bu gördüğün saklayamam gölgemi
İnkar etmek hafif kalır suskunluksa önlemim ve
Biliyorum herşeyden fazla istiyorsun ölmemi

Belki de istediğin olur vaktimi bilemem
Çünkü her tarafım sarp ve gözlerimde dağ
Uzakta değil ihtimal , kendimi yolcu ettim orada
Arkamda kalan kül , buruşuk el ve dağ.

Nakarat:
Zaman bize bi mezardır uyan
Tamam da bu dünya içinde yalan
Varsa yine uzaklaş amaçtan
Ölüyo rüyalarım iter o yamaçtan uzakta