Mikyas Mon - Babam (Parti 3)

Salıncaklarımda kan ellerimde kan varken
Nasıl bu toprak üzerinde yürüyebilirdim ki
Dehşet saçan aynalar geçtiğim yerde beklerdi
Gözlerimdeki perdeler gitti gerçekleri belirtdi

Korkum öfkemle birleşti ve intikam peşindedir
Sokak aralarında dolandıkça kendimi kaybettim
Ömrümden kısalıp geçen günlerin telafisi yok
Sende yoksun bu zamana kadarda hep yoktun

Keşke gerçeği bilmeseydim ne olurdu sanki
Doğruyu öğrenmek bu sefer canımı çok ‘'Çok'' yaktı
İğne gibi sapladı mermiyi ruhum yaralandı
Kovanları topladım yerden sükunet sağlandı

Bak hayat içinde sarhoşa benzer viraneyim
Leylek bir pislik getirdi asla geri götürmedi
Temizlemeye çalıştım ama fazla fayda etmedi
Çatlamış bi bardaktan su içmekten yoruldum

Nakarat
Dalgalar,yükünü yük bilip kıyıya doğru adımlarını atarlar,
bir acı,bir vahşet, bide manşet olan sebebler habere konudur
İki kelime Soğutur insanı yer yüzünden,
dünya rabıtasından kopmuşken
mevlam sırlarım kefen olmuş sözler mezarım
Son kezde doğru düzgün göremedim ki yüzünü
Kapı aralığından bakmak istedimde izin verilmedi
O şok darbesi , O beni bitiren sırlar dünyası
Saçlarımada yansıdı geçmişin beyaz resmi

Dehşete düştüm,günler geceler üstüme geldi
Deli gömleğini giydirip bedenime yaktılar ateşi
Yanıyor şimdi her yanım kül haline bürünmüşken
Güneş görmeyen gözlerim kadar karanlıktaydın

Ellerim nasırlaştı bu şehre yumruk atarken
Her şeyimi elimden aldı ben küçük bi çocukken
Varlıkla yokluk arasına ince iplik çekilmişken
Kuşlar üstüne konup , bir çırpıda bitirdiler

Her şeyden yoksun kalmak kadar uzaktaydım
Rap müzikle tanıştım hayatımı baştan yazdım
On senedir sanki kuyunun içinde kapalı kaldım
Pencere açmak istedim ama dört tarafımda kapanmış

Nakarat
Dalgalar,yükünü yük bilip kıyıya doğru adımlarını atarlar,
bir acı,bir vahşet, bide manşet olan sebebler habere konudur
İki kelime Soğutur insanı yer yüzünden,
dünya rabıtasından kopmuşken
mevlam sırlarım kefen olmuş sözler mezarım