Mikyas Mon - Son Kez Bile

Bir dudak ötesinde kalmış insan oğlu
Sözleri yıkıcı darbelerle dolu
Gökyüzünde linç edilirken bu mahşer yolu
Gelmek gitmek yada kalmak yok
Tercih yok dünya boş kovanlarla toprak
Şimdi biraz daha yoksay kovanlarla acı tok

Dünyaa X2 Tekrar

Biraz pazartesi ve biraz ertesi
Hep acı hep cebi delik pantalon kazanmak nedir
Bilim imkansızlık değil imkan başarmakla elde edilir
Çaçaron sinek vızıltısına seslenir
Başımı alıp gitmek imkansız , neden mi! neden mi! söyliyim
Elimde ailem , ailem bir tek annem , bir tek cennetim mahallem , bu senfoniler ailemle renkle kalben doldu manen

Düşman diye bir şey sadece içindeki insanlar Kalbim yine dolmuş hüsranla

Biraz melankolik takılsam da düşüncelerim aynı sayko havam da
Aşk okyanusların diğer ucunda varmakla varmamak arasın da
sonu geçilemez bir tek köprülerde yok
Taşla önüme serili mezarlık altın da senelerden vahım
Bıraktım , yalnız bıraktım , bu kör düğümle bağlı kanatlarım , Sesine ses olamadım , düşüncesine gölge kattım yokoldu
Umutsuzlukla yok oldu , her gelen tekme vurdu , ölümle yalnız uyudu tek başına durdu
Kardeşleri kendinden önce toprak oldu ağladı ağladıkça veba kaptı savaşmayı bıraktı

Nakarat

Son kez bile düşünsene poyrazdan esen yeller beni düşürmeden
Bölse beni bu dünya kaç kez bölebilecek kalp dayandıkça
Ben karınca olsam kışlık orucumu bozmadan niyetimi açmam
Aşk seninle varoldukça okyanusu aldırmam aşar gelirim