Muhalif - Kimim Ben??

Avuçlarımda saklarım yanaklarının izini ben
Zamânın ötelerinde koşarım; hayat gelir peşimden
Ve "kimim ben??" dedikçe kimlik bunalımıyla tanıştım
Seninle iyiyim, derdim kendim; çözmem lâzım, izin ver
Tütünle çok az muhatap oldum, haz almadım sohbetinden
Azalmadı sorunlarım duman bu ciğeri kirletirken
İlletinden "illâllah" deyip boğdum kül tablasında
Katledilmiş izmaritler kaldı bütün cinnetimden
Demlenirdim, soğuk birayla çerezi severdim
Uyandığımda bilinçaltım bekâr evinden beterdi
Ertelendi huzur, örselendi rûhum, ferim söndü
Öldüm sandım; kanıma hayat zerk edense iğnelerdi
Âcil servis kapılarında ayılmak ne menem şey??
Bilinci felç eden zehir damardan zor temizlenir
Hayâllerimi gömdüğüm her yerden umut dirilmekte
Ara sokaklarında biten ömürler gibi büyük şehir..!
Düşler kurdum bulutların üstüne
Dünyâ durdu zaman yorulunca Rüzgâr küstü, dudakları büzdü ve..
..Gün kayboldu güneş boğulunca...!!!
Geceyle yâren oldum; uyku kıskanıp da gitti
O gün bugündür gün geceyle sanki yer değişti
Yelkovan akreple seviştikçe yüzüm düştü bâzen
Hâlen aklımın iç avlusunda bir gider bi' gelirsin
Sinirlerim bozuk ezelden; beynim sanki baruttan
Küf tutmuş tüm satırlarım sızar kâğıt bi' tabuttan
Olmayan gamzemde gözyaşımdan bir deniz yarattım
Taştı ansızın hüznümle kudurdukça bulutlar
Tutarsız yalanlar uydurup ilk kendim inandım
Evhamlar ürüdü; ayaz kokan sokaklarda dolandım
Bir kadın sevdim, bir kadın dünümden bugüne taştı
Bir kadın terk etti; bir kadının dizlerinde uyandım
Duyar mısın suskunluğu, görür müsün karanlığı??
Şu kör gecem efkârlanıp sessiz bi' şarkı tutturur
"Unutma" der boş şişelerimle yattığım her kaldırım:
Dışarda aramak nâfile evinde yoksa mutluluk..!