Muhalif - Uyan!

Bent 1
Uyan kadınım, uyan.. Bana mahkûm kalmak lânetin
Bensiz bi' cesede dönen o bedeni diri tutan hayâletim
Canımı benden aldın, küçücük ellerinle söktün
Bâri hiç değilse son nefeste bir tutam hayat getir
"Makberim" dedim sana; sen "ölme" dedin, yaşattın
O an inan ki mutluluktan gözbebeğim yaşardı
Ölmemeyi de başardım ve görmemeyi ihâneti
Sadâkatimin ödülü güneşi görmeyen bi' karanlık
Yalvarırım.! Ölümden başka çözüm ver bana
Yoksa son dilek hakkımı kullanıcam ölümden yana
Ömrümden kalan her ne varsa Tanrı sana bağışlasın
Sâhip çıkamadım ve benim bebeğim öldü, sen yaşa.!
Ey hayâli her hâliyle ilâhlaşan tek kadın
Çıldırdım, sana secde ettim Tanrı'mı sen sanıp
Melek misin semâda, (yoksa) kan mısın damarlarımda.?
Söyle; nasıl olursun hem en uzak hem de en yakın..?!

Nakarat
Uyan, bugün her günden daha karanlık
Uyan, bana gel yine; sâdece benim ol BİR ANLIK
Bugün her günden daha karanlık Uyan, bana gel yine; sâdece benim ol BİR AN...!!!

Bent 2
Başka tende erirken sen adını sayıklardım
Çığlıklarına koşmak istedim ve sonra dedim "adın batsın"
ADIN BATSIN!! Vücûdunda bir yabancının eli
İpek teninde gezindikçe benim rûhum yarım kaldı
Kıyamazdım, yanağına dokunmaya kıyamazdım
Bugünse belki yatağının başında sıra vardır
Isırdığım dudaklarımdan akan kan da yatıştırmaz
Kâlbim öyle öfke dolu ki göğsüme sığmaz artık
Bir makaslık ip misâli bağlıymış "biz" denen
Ve "biz" ucuz bi' filmmiş; gönülsüz, hatırsız izlenen
Bi' varmış bi' yokmuş "biz"; dillerde gezen masalmış
"Biz" inanmakmış içine ihânet katılmış hislere
Bin kere söz verdin, "gitmiycem" dedin ve unuttun
Kanattığın her yarayı senin hayâlinle kuruttum
Tutuştur tüm anıları içinde yanan ateşte
Senin gibi bi' kâbustan uyanmamak, benim tek suçum bu..!

(Nakarat)