Necip Mahfuz - Sürgün

Ben bu kasketi başımdan hiç çıkarmamıştım
Sükunet sessiz gelip omzunda nifak taşırdı
Biraz şaşırdım sonra geçti yoluma baktım
Saklanan tüm gerçekler sonuna kadar korunamazdı
Dedim ki kaderi yazan, bu tanrı mı?
Anlar öyle birikti yıl oldu utandığım
Bunaldığım zamanların sonuydu üzülmedim
Aklım ipini suya salmış ol bu sanrının
Usanmışım ben dört yanım pas ve kir
Kastedilmiş her ne varsa yalanlandı bildiğim
Bu pisliğin içindeyim kalktı yakalarım
Susmadıkça diklendim, kaçtığında yakaladım
Bu sonbahar aldı benden iliklerimi
Artık her ne varsa boşluk oldu saymadım söylediklerini
Dik tepenin zirvesiydik sonra düştük en dibine
Öylesine konuşmuştum, gelenler gitti bile...
Kırk yılın başıydı...
Boynumda idam ipleri...
Kabullendim olmadı, hayat inkar istedi...
Zift tadında rüyalardı toplayıp da derdiğim...
Varımı yoğumu aldın elden, ne vardı verdiğin?
El insaf dedim, kudretiyle titredin...
Çıkışa ne zaman yürüyor olsam ayaklarımı kilitledin...
Bu nasıl insafsızlık, bu nasıl zulümdür?
Yıllar oldu uykudayım, kabusum bitmedi...
Cihandan haberdarım son yıllarda keşmekeşte
Sandım her zaman ben doğru şıkkı seçmek elde
Olmayınca olmuyor, silahlarımı teslim ettim
Sustum en sonunda ben de meczupluğa terfi ettim
Feza biraz suratsız şu günlerde...
Gel bu tastan iç, özgür ol rüzgarlar esmedikçe...
Bu yolun sonundayız, karanlığın dibindeyiz...
Bu sürgünün yok biteceği...