Raziel Nisroc - Raylar

Verse 1:
Hayat: yok olma biçimi!
İrkildikçe sindir; dünya bir sirk
Aşk gurura teslim
Bu resmi cinayete esirdi zihnim
Emretmeyi bil!
Tetikte parmak temsili
Kal ya da git! her şey bir seçim
Yüzüm
Hüznümün görüldüğü en son şehir
-Doğdum. Bilincimin çekildi pimi
Kaç laf duydum hiçbirinde yok dostluk sihri
Kork! Aklıma inen basamaklar ıslak
Kork! Bu çağda insan tümüyle kir pas
Boş bir sayfadan kendine bakmak
Hip hop aklıma sapladığım en eski bıçak
Bırak! Şuurum iptal, ruhum ihya
Birkaç rüyama ev sahibiydi kırılmış kumbaram
Zamana parçalan
Her şehir bir parçam
Her parçam bir insan
Ve
Her mısram bir imza


Nakarat: Raylar boyunca akıp
akıp gidiyor nehir
Akıp gidiyor raylar
akşam olunca

Verse 2:
Bu notları alırken raylar sakindi
Nabzım sabit, vagonlar bir hayli sessizdi
Öfke: dilimden kan söken töre
Her neyse
Yaşamak
Sansürler eşliğinde
Çok sahte&
Yüzüme söv! Ya da öv!
Hakkımı böl, kaygımı sök!
Huzuru öp! (haha)
Galaksine verdiğim yeni isim: Çöp!
Kafiyem döndükçe kendini bul ve döv!
Gördüm aslımı bir mısra aralığında her gün
Öldüm dudaklarında yalanlar tadınca her gün
Öptüm yalnızlığı koynunda
Bir şiir gibi kazındı her şey ruhuma
Oldu sonunda!
Hayallerimi boğdum soğuk suda
Solgun! Uzandı boynu
Sokuldu korku bu soğuk banyodan çıkınca