Seda Tripkolic - Emin Değildim

Ardına bakmadın hemen sen giderken çok erken giderken benden
yarına baktım sözlerim doluydu yaş akarken akarken gözden
kendimi avutmaya çalışmak istesem de içimde birşeyler burukken
mutluluk bana uzak derken hepten ben senden senden giderken

Özgürlük bana yasak tutsak olmuş kanım canım
Benim dert ve tasadan akıl kalmamış ki bacım
alın başımdan şu tacı sigaram ilacım
yolmaktan birer birer dökülmüş saçım (burası tam olmadı )
Yeni bi taktik açıldı tabi bu benim açım
işte bu hayat maçı elimde yok ki taçım
şeytanı dost sanma sakın yoksa yanar başın kıçın
Şeytanı dostlarda bulursun öyle dostun içine sıçın
esrarlı gözlerle baktım dünyada kalmamış
dünyada ki herşey yalan gerçekliği ölüm almış
ruhumla gerçeklik yakından tanışıkmış
elinle gözleri kapat sonzuluğa alış

Emin değildim korkuyordum zaman değildi sömürten
bu geçmişi körelten bu ben değildim
şu ahımı yendiklerim son terimdi
bugünde geçti
yolum uzun başımda ağrılar kapandı kapılar
günün birinde sancılar azalır sandılar
fakat şuan eminim önümde engelim
yasak bu benliğin içinde kaldı kişiliğim

Bir dakikalık hislerimle kaybolan bu gençliğimle
sokaklar olmasaydı gözlerim donup bakardı
bu kalbi nefret yakar bir canımda tek bir sen var
bana kalan kısa zaman ölüm benle oyun oynar
hayat bu kader bu kedersiz yaşanmıyor ki
dumansız olmuyor ki hecelerim dilimde susmuyor ki
kaç seferdir dedim kendime bıktım olmuyor ki
kapadım odaya bendimi artık bir fırt kesmiyor ki
yaşamı sorguya çekersen sakın ha acıma
geçen günse gelmez ya bak basma damarıma
geçen gün öldüm ya hani o gün gelmedin ya
geçenlerde onu gördüm işte o gün bitti dünya

Hergün evde lanet okudum ölüme giden yolda boğulan
ellerimde can veren o güller elbet önüme koyarım
ve sonra ateşleyenler gördüm herkes eşdeğer de
sonra bir gün bırakıp gidecek ah bu kardeşim diyenler
karaca tabutun içine girene dek ben savaşırım
ve hergün ölsem alışırım neden bu yolla barışığım ben
soramadım ki bendime gelince kendime
gözümden inen o perde ruhu saracak yolcu kabrine

Bu insanoğlu hep mi başına kalacak evlerinde
kördüğüm ve gözle göremediğim o gömdüğüm bedenler
her nedense hep peşimde hep benimle
bende saklı kalan o kalbi alana dek ben ölümle bi başımayım

Emin değildim korkuyordum zaman değildi sömürten
bu geçmişi körelten bu ben değildim
şu ahımı yendiklerim son terimdi
bugünde geçti
yolum uzun başımda ağrılar kapandı kapılar
günün birinde sancılar azalır sandılar
fakat şuan eminim önümde engelim
yasak bu benliğim içinde kaldı kişiliğim