Senfoni - İntiharın Ta Kendisi

Tüm çocuklar arkamızdan el sallar, umutlar yarınlara bırakıldığında yeni bi hayat başlar.Belki anlatmaktır çaresi, üstümde kan izi, kelepçelerle doluyum amirim, bu saatten sonra alamazsın beni.
Sevdaya göre hareket etseydim eğer şuan en dibindeydim cehennemin, affı yok ihanetin.
Her mermi düştüğünde bağıran çocuk kadar çaresizim, üstümdeyse yılların pisliği, varken zordur hareket etmek, üzüntülerim kişisel değil belki birine de dokunmuştur gitmek, git demekle olmaz abi sev dediğimde sevemiyosan eğer.
Savaşın ortasında kalan çocuğu kurtarmak gibi bir umutla bağlanmışken hemde bunların vakti değil bence, dolduralım kadehleri, kafaları çekmişken konuşalım bunları, belki daha yararlı böylesi, her şer de varsa bi hayır bu şer felan değil, intiharın ta kendisi.
Doğmamamış çocukların hayallerini çalmaktan kötü varsa bir şey oda hayal kurdurmamaktır, senin yaptığının da yok bundan farkı.

İstersen gülüşümü falan unut ama seni nasıl güldürdüğümü hatırla, yeter sadece bu bana.
Çünkü biliyorum her şey bitti, güvencek kimsem kalmadı dediğin zaman ben çıkcam karşına.
Mesajlarını hatırlıcan, için de belki burukluk belki pişmanlık olucak, her dilediğin özürde, benim içim parçalancak.Ama üzülceksin diye sana bişey çaktırmıcam, dileme boş ver deyip geçicem.
Ellerinde yanıcı bir suç aleti olan halkın umutları kadar taze ve her kurulan barikatta aklımdadır sevdan, yüreğimin burukluğunu bir kenara bırakıp sorcam sana, yalnızken güzeldi güzelcene konuşurduk, yanında biri olunca ne değişti, ama hiç düşünmüyosun ki elbet yalnız kalcaksın, o sırada aklına ben gelcem diceksin ki bi anıl vardı, böyle böyle davranırdı, ben salaklık ettim, sonrasında kaçtı gitti.
Kalbinde besliceksin onu, yani anlama yanlış beni, ben hiç bir zaman vazgeçmedim, sev de demeden uzaktan izledim seni, bi kutu içine koydum kurduğum hayalleri, 'biz hiç sarıldık mı” dediğin zaman bittim, yavaştan da eridim, yine anlamadın beni, yanlışlarım doğrularımı götürürken birer birer seni hiç bırakmak istemedim, ardından gülüşlerim gitti yine de bişey demedim.
Her zamanki gibi 'üzmekten korkuyorum” bahanesinin arkasına saklanıcaksın, oysa ben bilmiyor muyum içinde ne düşünceler beslediğini, benimle olmaktan başka bin şey hayal ettiğini, paranoyaklaştı senfoni! kimse duymadı sesimi, sana haykırken burda gidişlerini, hissedemedin beni, gökyüzünde mutluluktan uçtuğum dakikaları unutmadım, tüm sıkıntıları zincir gibi birbirine bağladım, bana destek olcagına köstek olup gittiğin anı, ölümsüzleştirip her karesini yazdım ayrı ayrı.Ben bunca şey anlatırken hiç kimse dinlemedi, her zaman ki gibi tek başıma yazıp, tek başıma ağladım yoktu kimse yanımda, olmıcakta heralde,Ama bunu dinlediniz unutmayın beni, sanki bir senfoni, normal değil bu, intiharın ta kendisi.