Şevket Akıncı - Sonbahar Kaçağı

Yapraklar dağıldı camlardan içeri
Sardı boğazımı birden sarı sarı
Kaçtım o zaman
Kaçtım
Benim günümdü ölüyordum

Sokaklara koştum hayata sarılmak için
Beni gören bütün ağaçlar yaprak döktü
İçimdeki yangın olmalıydı bu
Nefesimi tutan pencereler buğulandı

Rüzgarlı bir nehire koştuğumda
Diplerinde gördüm korkunç değinliğimi
Koşarak kaçtım Kaçtım
Sokaklar ağaçlar bütün bu şehir
Mavi göklerin cesedini bekleyen bir tabuttu sanki

Dayanamadım seviyordum maviyi
Kaçtım güneşli bir köşeye
Sardı beni sonbahar
Sardı
Sardı beni aynalarla

Kaçamadım kendini kalbimde bulan sonbahardan
Dizlerime çöktüm sokağın sonunda
Batan erkenci güneş gibi
Bende battım karanlığıma