Tuna Şahmelan - Belagat

bu kadar emindi bu kader benimdir
çektiğim bu karamsarlık gözünde pembe mi
ağacın bu tarafı güneşten mahkum kalırken
çürürken arka bedeni sessizlikte canlanır
o an ki hatıra sen hangi tavırdan
başlayıpta kafamı kırdın hangi akılla
tek bir gölge kuşu sen gelince öterdi
yağmur damlattı aşkımı seller alıp yok etsin
bir anlık sevgimi belki sende nicedir
sendeki o hevesse lan bendeki aşk niyetli
zamanın kaygısında kısırlaşmış vakitler
şimdi kalk hicivlenmiş gibi karşıma geç gülümse
perdemi indirin gereksiz insanım
belki bir çoğundan şerefli bir o kadar da melayım
ben batarken güneş haydi şimdi yavaşla
ne buldun aşk mı söyle baktığın o yavş*kta

nakarat;
kalp yolunda durgunum ve kalp durursa mahvedin
kalk yolumdan çekil kadın kalp uğrunda can verir demek isterdim evet belki günler öncesi
senin sevmediğin sevgim sen kadar basit değil


bu kader benim evet oysa düşler sokağım
anlamı var mı lan geçtiğin o sokağın
o kanlı lanet bi kadının sevgisi mi batsın
aşkın sıcaklığı benim o cehennemde yansın
sarardı hayalimin üstünde ki yapraklar
ne kadar seversen sev ama genede atacaklar
sefersiz düşünmemin sebebi alçaklar
şer*fsizce seven kalbi belki bi gün yakacaklar
neden mi sorma hayali anımsa
zaman hayli tökezlerse ona da aldanmam
zehir olsan bile tükürmezdim içimden
yutardım hep içime ölürsem senden ölem
bulutların rengi soldu bak hepsi bembeyaz
kumrulardan aşkı öğren onların ki pembe aşk
penceremden gelen rüzgar kokunu dinletti
ben sen tek günümde değil her günümde istedim