Turgut Çakır - Tanrı Işığı Yağdıran Ey Sanat!

Tanrı ışığı gibi yayılıyordu aramızda
Işığı girince yüreğime titredi gözlerim
Yüreğinde uyuyan bir güzel vardı bilmediğin
Kalemi alınca titredi bütün aşklarım
İncittiğin kırdığın
Öfkelendiğin ya da kıskandığın
Ve yaşadığını sandığın
Eski dünyam
Yıldızların sessizliğinde
Göz göze geldiğin bakışlarda
Yeni dünyanın aşklarında
Zaman tüneli kalbimde duruyordu
Ve sevda şarkısı dinlenmiyordu
Sen hala pınarımdaki suyu bildiğini sanıyordun
Ruh güzelliğini seviyordum aşka önem verdiğim
Gerçekte doğruydu belki
Sıradan bir aşkla, rastgele bakışlarla başlayıp,
Kalbimdeki gölgeyi aydınlatan, gönül gözlerimi ele geçiren,
Yıldız olup kök salan bir ışıkla onurlandırıldın
Sen hala erguvan çiçeklerini bilmiyordun erik gözlüm
Ben sende bütün aşklarımı kalbime nakşettim
Anladın belki ama terk ettin beni
Bütün âşıklar gibi
Beni terk ettin
Kar yağıyordu gittiğinde, ardından,
Senin için opera yazmaya karar vermiştim.
Kar yağıyordu. Seni aradım, yoktun. Kimim kimsem yoktu.
Soyunmuş bir ağacın altında bekledim durdum.

Çünkü ben aşkı düşünüp âşık olan dünyadan geliyordum.

Sanırım opera şarkısı en çok güzelliğinle örtüşüyordu

Yüzündeki güzelliğine dut gözlerinin ışığından

Tanrı ışığı gibi parlayan yüreğindeki denize sığmayan

Gönül gözlerinle gören dünyayla örtüşüyordu

Buzdağından esen rüzgâr gibi dinmişti kar.

İhtiyar gözlerimle seni gördükçe

Seni daha çok sevmek geldi aklıma.
Önceki sonemde hiç yazmadığım bu şarkı

Sıcacık kalbimin berrak denizinde,

Belki de ilk defa yüzüyordu aşklarım hayatıma.

Yalnız kalınca, bir aşkın sona erdiği günlerde

Gelip giden bir aşk mıydı? Bunu benden başka kim bilebilirdi?

Opera şarkımın notasını buldum sarı yaprağın yanında,

Daha o zaman anlamalıydım dikiş tutmaz bu aşkın kaderini

Aramızda düşman gibi duran zaman tünelini

Daha o gün anlamalıydım rüzgâr gibi geçen aşkını

Rüzgâr gibi geçti demeliydim.

Sonbahar güneşi girince aramıza

Bir garip yalnızlık çöktü geride kalan zamanda

Alplerde uçuşan kelebekler gibi bir şeyler uçup gitmişti

Aşk aynası kırılmıştı artık kalbin kilidi

Ölü denizde yüzüyorduk

Zaman tüneli açılınca solgun güneşe göz kırpan kör gözler gibiyiz

Az sonra sonsuza giden gemiye gömülecek kalbimiz

Opera denizinde sessiz sedasız boğulacağız

Rüzgâr gibi geçen günlerimizden ne kalacak geriye?

Ne kalacak iki kalpten, solgun erguvan çiçeklerinden başka.

Bu opera erguvan çiçeklerinin olsun diyelim,

Ve aşkı ikinci bahara erteleyelim ey opera!

Tanrı ışığı yağdıran ey sanat!