Gelmiyorsa artık yardıma
Bir zamanlar ağladığın omuzlar
Soğumuyorsa kalbine akan kaynar sular
Tanıyamıyorsa artık gözlerin
Aynadaki şu sessiz ve yorgun adamı
Kurumuyorsa yanağından akan tuzlu sular
Nefes alamıyorsan Açıklayamıyorsan
Tutunamıyors Kanatlanamıyorsan
Ve artık başaramıyorsan
Olsun Olsun varsın
Şimdi uyu.. Biraz uyu
Kurşuna dizilmiş yalnızlığın yanına uzan
Ve biraz uyu.
Durduramıyorsan artık adımlarını
Hep aynı ıslak kaldırımlarda
Sayamıyorsa parmakların geçen yılları
Unutuyorsa artık ellerin
Eskiden tuttuğu elleri
Kayboluyorsa aklından tek tek isimleri
Nefes alamıyorsan Açıklayamıyorsan
Tutunamıyor Kanatlanamıyorsan
Ve artık başaramıyorsan
Olsun Olsun varsın
Şimdi uyu.. Biraz uyu
Kurşuna dizilmiş yalnızlığın yanına uzan
Ve biraz uyu.
(Cem Adrian)
Sadece çocukken uyanıksındır bunu bil.
Her şeyin farkındasındır, her sese dönüp bakarsın.
Büyümek; uyumak ve unutmak gibidir.. Ve büyüklerin dediği gibi: uyuman gerekli büyümen için... Sağır ediyorsa sessizlik ve kör ediyorsa aydınlık, sadece sana görünen ve kimseleri inandıramadığın bir hayalet gibi yanı başında oturuyorsa yalnızlık, bu gece.. Hep aynı saatte kapını çalan bir düşman gibi bekliyorsa seni ve canına kastedecek bir kılıç gibi sallanıyorsa tepende, unutabilmek için, hepsini biraz uyu...